Lieve iedereen,

Daar is ie dan! Mijn laatste blog over Cardiff. Inmiddels ben ik terug in Nederland geweest en nu alweer op pad namelijk met mama en Len in Brazilie!

Het weekend van 28 januari heb ik rustig aan gedaan en uitgerust van de bezoeken van de weekenden ervoor. Wel hebben Marleen en ik ons laatste weekend samen in Cardiff gevierd door uit eten te gaan bij een Indiaas restaurant.

De week erop was mijn laatste stage week. Maandag heb ik vroeg afgesproken met Sam om allemaal kleine dingen nog even af te ronden. Dinsdag en woensdag heb ik nog wat op stage rondgelopen en de laatste interviews gedaan. Donderdag mocht ik mee naar Marleen haar afscheidsluch van haar stageplek. Marleens moeder was inmiddels in Cardiff aangekomen op Marleen op te halen dus die ging ook gezellig mee lunchen. S avonds was er nog plek over in onze maag en in de Woodville en hebben we hier met het huis gegeten als afscheid voor Marleen. Vrijdag kwam Emmy aan: de nieuwe Nederlandse stagiaire bij Parc die Marleen haar kamer overneemt. Haar heb ik het huis laten zien en we hebben lekker gekletst oa over haar vuurdoop: ze had haar vlucht niet gehaald omdat EasyJet moeilijk deed. Lang leve KLM!

Zaterdag ben ik vroeg opgestaan om Bob uit te zwaaien. Echt jammer dat we ons leuke leventje in Cardiff voorbij is maar fijn dat ze gewoon in Groningen woont en ik me dus daar lekker door kan gaan met op haar bed in slaap vallen en haar chocola op te eten. Overdag ben ik met Emmy en Shelley naar de stad geweest en s nachts moesten we natuurlijk voor de laatste keer naar Live Lounge! Ik mis het nu al!

Maandag 6 feb was mijn laatste dag in Parc en had Sam een afscheidsluch voor mij geregeld, zo lief! Ook ben ik nog even langs iedereen gelopen en werd ik overladen met knuffels en complimentjes. De gevangenis kan best gezellig zijn! Wat heel leuk was, was dat deze dag Emmy haar eerste stage dag was. Hierdoor kreeg ik een soort dejavu van hoe het begin van mijn stage was en bedacht ik me weer even dat ik alle kleine dingen die nu zo normaal voor mij zijn, ook heb moeten leren.

Dinsdag was de dag van de grote uitdaging: 6 maanden in 35 kilo proppen. En ja, 35 kilo is veel, maar 6 maanden ook heel lang! Na een lange dag, geen mama en Marleen en meerdere moment van paniek was de missie gelukkig een soort van geslaagd. Shelley had voorgesteld om die avond samen te eten om mijn laatste avond te vieren, dit escaleerde gelukkig tot met het hele huis uit eten gaan bij Zi's. In dit Chinese restaurant kan ik nauwelijks de menu kaart lezen maar gelukkig kon ik Kenny en Grace inschakelen. Zij hebben voor de hele tafel verschillende curry's besteld die we lekker konden delen. Niet normaal lekker en gezellig, wat ga ik dit huis missen! Ook is onze groepsfoto vereeuwigd aan de Zi's wall of fame dus als ik over een tijdje terug ga naar Cardiff kan ik mijn bolle curry hoofdje weer even bewonderen.

Woensdag ben ik met 35 kilo (ok iets meer) weer naar huis gevlogen. Dit was nogal een uitdaging aangezien ik mijn leen telefoon bij Lisa had achtergelaten en dus onbereikbaar op pad ging. Er gingen al scenario's door mijn hoofd dat de bus niet zou komen opdagen, of ik mama niet op Schiphol kon vinden en ik daar dan zou staan met mijn dikke koffer en twee backpacks. Gelukkig ging alles voorspoedig en had de KLM vrouw zelfs genoeg medelijden met dit eenzame meisje om niets te zeggen van mijn extra bagage. Thuis was eigenlijk meteen alles weer normaal en S'avonds kreeg ik de leukste verrassing ooit: Karel, Inez en Len kwamen langs! Karel heeft (natuurlijk) heerlijk gekookt en we hebben een super leuke en ontspannen avond gehad samen.

Zo, mijn siësta hier in Salvador zit er weer op en wij gaan zo lekker lunchen dus hier moeten jullie het mee doen voor nu. Ik kreeg al wat vragen of ik mijn blog misschien niet een beetje uit kon rekken en Brasil mee kon pakken, als ik genoeg tijd kan vinden zal ik dit doen!

Liefs!