Lieve iedereen,

Ik heb er super lang naar uit gekeken maar het is zover: mijn stage bij Parc Prison is begonnen! Ik zal er zo alles over vertellen, maar eerst willen julllie vast weten hoe gezellig het met Bibi was.

Bibi kwam donderdag begin van de middag aan. Het was heerlijk weer en Bibi is net zo’n dikkie als ik dus het eerste wat we hebben gedaan is lekkere broodjes halen bij de Lidl en picknicken in het park. Hier hebben we lekker bij gekletst (we hadden elkaar alweer veel te lang niet gezien). Hierna zijn we door het park gelopen naar de stad toe om de Animal Wall en Cardiff Castle te bekijken. Even door de stad gelopen en vervolgens met de boot naar Cardiff Bay gegaan. Cardiff Bay blijft echt een van de mooiste areas van Cardiff. Mooie gebouwen, goede sfeer en er is altijd iets ‘going on’. ’s Avonds hebben we wat geld bespaard door zelf (heerlijk) te koken: couscoussalade en zoete aardappel friet hmmm.

Vrijdag gingen we een dagje weg en wel naar Swansea! Swansea is net als Cardiff een stadje aan de zee in Wales maar dan een beetje vervallen en dood. Achteraf gezien denk ik dat je in Wales ook niet echt naar een stad moet willen gaan. Wales heeft nauwelijks steden en Cardiff is verreweg de mooiste en leukste (in de andere steden wonen voornamelijk bejaarden volgens mij). Toch vond ik het wel echt leuk om Swansea even gezien te hebben. Het heeft een leuk riviertje met wat mooie huisjes, een schattig kerkje, een heel oud kasteel, een enorme Tesco met goedkope salted caramel chocolate chip cookies en (toppunt): het National Waterfront Museum. Dit museum gaat over de industriële revolutie in Wales en is groot, lees: ENORM. Het museum is super interactief en ik voelde me helemaal kind hier. Zo kan je bijvoorbeeld virtueel (met scherm en muis) door een huis uit de 19^e eeuw lopen om te zien wat voor voorwerpen er toen in een standaard Welsh huishouden waren. Als je op een voorwerp klikte kreeg je hier meer informatie over d.m.v. filmpjes, muziek en echte bewaarde voorwerpen die je in die ruimte kon bekijken. Ook hadden ze een paar super mooie dingen zoals een van de eerste model vliegtuigen. Ik voelde me bijna schuldig dat dit we niets hoefden te betalen om dit museum te bezoeken.
’s Avonds zijn we met Marc en Marleen uit eten geweest bij de pub op de hoek, heel gezellig en natuurlijk leuk om Bib te laten zien met welke gestoorde mensen ik nog 5 maand opgescheept zit.

Zaterdag hadden we een rustig dagje en hebben we geshopt en zijn we naar het National Museum in Cardiff gegaan. Hier hebben we een kunsttentoonstelling (met oa een Rembrandje) en een biologie tentoonstelling met opgezette dieren etc. bekeken. Ook leuk en weer gratis. Wel was het een beetje jammer dat het niet normaal hard regende. Ik had een leren jasje én een regenjas aan maar toch is zelfs m’n t-shirt nat geworden … en het is nog niet eens herfst! Ik ben benieuwd wanneer ik genoeg heb van de regen, dat wordt maar even een betere regenjas kopen denk ik.

Zondag ging Bib begin van de middag weg, ’s ochtends was het dus tijd voor een echt slecht Engels ontbijt. Duck ’n waffle: suikerwafel met bacon, ei, jam en maple syrup. ‘Enjoy the explosion of different tastes girls!’. Een van de raarste, calorierijkste, en lekkerste dingen ooit gegeten. Hierna was het helaas alweer tijd om Bib uit te zwaaien, waarom gaat de tijd zo snel als je het leuk hebt?
’s Middags hebben Marleen en ik huismoeder gespeeld en hebben we boodschappen gedaan voor de hele week een stuk of 6 lunches bereid.

Maandag was het dan zover: mijn eerst dag stage! Ahhh spannend! Lekker vroeg de wekker om met Marc eerst maar eens een uur met de trein naar Bridgend te reizen. Vanaf hier zouden we een gratis visitors busje kunnen nemen naar de gevangenis. We hadden een document gekregen waar in stond hoe laat de busjes gaan, hier stond dat het eerste busje om 10.30 zou gaan maar toen we om 10.30 stonden te wachten kwam er geen busje. Wij bellen naar Parc, blijkt het dat in dit document de bezoektijden voor de gevangenis staan. Het eerste bezoek begint dus om 10.30 dus het busje gaat een uur daarvoor (super logisch toch had ik ook kunnen bedenken … not). Gelukkig was John (onze stagebegeleider, lieve oude man met stok) zo lief om ons op te halen. Toen we aankwamen moesten we eerst door een dikke security check: fingerprints, paspoorten, foto’s en noem maar op. Ook moesten we al onze spullen behalve wat kleingeld achter laten in kluisjes. Jullie zullen wel weten dat ik altijd op alles voorbereid ben (je weet maar nooit of je misschien gegijzeld wordt door aliens en dan wil je wel 6 soorten mueslirepen bij je hebben) dus het was een beetje pijnlijk om mijn tas vol eten, pennen, papier, spiegeltjes, handcrème, zakdoeken etc. achter te laten. Gelukkig werd dit alles wel vervangen door een coole badge waar op staat dat ik ‘member of staff’ ben.
Hierna hebben we thee gedronken met John en heeft hij een beetje uitgelegd hoe de stage er ongeveer uit gaat zien. Omdat de gevangenis een nogal andere omgeving is dan een kantoor (of waar dan ook eigenlijk) staan de eerste twee weken in het teken van ‘familiarisation’. We hoeven dus nog niet echt aan de slag maar mogen eerst wennen. Wat wel fijn is want een gevangenis is een aparte wereld.
’s Middags hebben we geluncht in de geweldige kantine die gerund wordt door gevangenen. Ze hebben er keuze uit 3 warme maaltijden die per dag verschillen, een saladebar, pastabar en allerlei ‘cakes’. En wat je ook kiest, het kost 2,50 pond per maal. Ik denk dat ik in de middag hier warm ga eten en dan ‘s avonds thuis een broodje ofzo eet.
Eind van de middag mochten we mee kijken bij de Parc Supporting Families helpdesk. Hier kan familie van de gevangenen naartoe bellen en mailen. Ook gevangenen zelf kunnen hier vragen of problemen aandragen. Erg interessant om te zien wat voor problemen er spelen. Ook doen de meiden achter deze desk de intakegesprekken bij nieuwe gevangenen.
Hierna gingen we weer terug met het busje naar het station. Alleen deze busjes zelf zijn trouwens al interessant want dit zijn de busjes die ook het bezoek brengen. Het bezoek is zeer gevarieerd (van advocaten tot gezinnen die al je vooroordelen over familie van gevangen bevestigen) dus lekker mensen observeren.

De andere dagen leken wel op de eerste dag en bestonden vooral veel uit meekijken met verschillende medewerkers en morele dillema’s bespreken met John onder het genot van eten en drinken. ‘Welsh people find food really important’, ok, ik ben wel op mijn plek hier. Zo hebben we meegekeken bij de familie bezoeken, met een gevangene gepraat, gezien waar de ‘legal visits’ zijn en security rooms vol controle schermen gezien. Het leukste wat we tot nu toe mochten doen was helpen bij het programma Language and Play. Dit is een programma dat tien weken duurt waarin de prisoners leren hoe ze met hun kinderen moeten spelen. Dus geen kale muren en glas tussen beiden maar gewoon vingerverf en liedjes zingen zoals alle ouders dat met hun kinderen doen. Het is heel grappig om te zien dat de vaders een beetje ongemakkelijk zijn omdat ze simpelweg niet weten hoe ze met kinderen moeten spelen en ik ben super benieuwd naar hoe het ze over 10 weken afgaat.

Over het algemeen is mijn indruk van de gevangenis na een week erg goed. Parc is erg progressief als gevangenis en ik vind het geweldig om het verschil te zien met Nederlandse gevangenissen. Alle staff members zijn betrokken op een professionele manier en proberen eenheid te creëren in plaats van afstand. De focus ligt op resocialiseren en niet op straffen en het is geweldig om te zien hoeveel je hiermee bereikt.
Wel moet ik erg wennen aan de omgeving en het soort werk omdat het gewoon nergens mee te vergelijken is. Je mag dus geen spullen mee (zonder horloge dus geen tijd bij je want je mag je telefoon niet mee) en kan ook niet in je eentje ergens heen (niet eens naar de wc) omdat overal 300 deuren tussen zitten waar wij de sleutels niet van hebben. Ook blijft het gek dat je gefouilleerd wordt, besnuffeld door honden en je vingerafdruk moet geven voordat je op je werkplek bent. Verder dragen alle medewerkers een uniform dus heb ik totale kleding crisis en draag ik maar geen jurkjes, rokjes en sierraden.
Voor de medewerkers heb ik niet normaal veel respect. Ze nemen het niet persoonlijk als er weer eens naar de geschreeuwd wordt, doen uren paperwork als er iets naar binnen gesmokkeld wordt, lopen soms serieus gevaar, maken ranzige dingen mee (gevangenen die al hun ontlasting bewaren om over hen heen te gooien), werken vaak spontaan tot midden in de nacht door als er een incident is, veroordelen niemand en weten precies hoe ze een persoonlijke maar professionele relatie met de gevangenen moeten onderhouden. Of ik dat allemaal zou kunnen doen weet ik echt niet (gelukkig moet ik gewoon onderzoek doen haha).

Wat ik deze week ’s avonds heb gedaan is vooral veel slapen. Dinsdag ben ik nog wel naar streetdance les geweest. Ik wou weer beginnen met dansen en mocht ook wel eens sporten met alle shit die ze hier eten en had gelukkig een dansschool gevonden die maar vijf minuten lopen van huis is. Het was een super leuke les met een enthousiaste lerares die een goede choreo neerzette. Ook is het leuk om meer mensen te leren kennen hier. Volgende week weer!

Woensdag ben ik na stage met Marc nog even naar een grote designer outlet vlakbij Parc geweest met Marc om sportschoenen te halen voor dansen en hardlopen.

Donderdag ben ik met Marc en Marleen naar de geweldige burgertent Five Guys geweest om te calorieën er weer aan te eten.

Vandaag (vrijdag) had ik een regeldagje en heb ik weer wat peper in de reet gestopt in de reten van de mensen bij de property agency en 1,5 uur aan de lijn gehangen om een gas and electricity account te creëren. Het is echt niet te geloven hoe inefficiënt mensen hier zijn. In Australië was dit ook zo maar dat land staat er om bekend dat ze ‘laid back’ zijn maar nu begin ik toch echt te denken dat Nederland het enige land is waar mensen oprecht werken. Had ik al gezegd dat veel mensen hier gewoon van 10 tot 4 werken en dat heel normaal is? En een lunchpauze van een uur en daarna meteen thee drinken ook? En af en toe even een half uur kletsen over je kinderen ofzo… geen wonder dat er in Nederland zoveel burn outs zijn.

Nou lieve mensen, sorry voor het enorme blog! Als je halverwege bent afgehaakt mag je daar eerlijk voor uitkomen hoor. En als je meer van de luisterboeken bent dan van het lezen mag je ook altijd bellen om te vragen hoe ik het hier heb.

Genieten jullie nog even voor twee van het tropische weer daar? Want daar ben ik wel jaloers op!

Snel meer,

Liefs van Sofie